ضرورت یک اقدام موثر برای حمایت انسانی همه جانبه از آوارگان روهینگیایی، به ویژه زنان و کودکان مسلمان در عرصه بین المللی به شدت احساس می شود.
به گزارش پایگاه اطلاع رسانی معاونت امور زنان و خانواده، اولین هیات سازمان های غیردولتی زنان ایرانی که به منظور بررسی وضعیت آوارگان میانماری و امکان سنجی برای حمایت از زنان و کودکان آواره مسلمان روهینگیایی به بنگلادش سفر کرده بود، گزارش بازدید خود را در جمع خبرنگاران بیان کرد. در انجمن حامی ارائه داد.
در این نشست که در انجمن حامی با حضور علاقه‌مندان حوزه حقوق کودک و بشردوستانه، جمعی از فعالان مدنی و خبرنگاران رسانه های گروهی برگزار شد، فاطمه اشرفی مدیرعامل انجمن حامی و ترانه بنی یعقوب خبرنگار روزنامه ایران، به ارائه گزارش سفر خود به کمپ آوارگان روهینگیایی در منطقه کوکس بازار در مرز بنگلادش- میانمار پرداختند.
فاطمه اشرفی، با ارائه شرحی از تاریخ سیاسی میانمار و فشارهای عدیده و سهمگینی که در دراز مدت بر مسلمانان روهینگیایی به عنوان یکی از اقوام اقلیت میانمار وارد شده، از عدم اعطای تابعیت به مردم روهینگیا و جلوگیری از دسترسی آنها به خدمات اجتماعی حداقلی همچون آموزش، بهداشت و رفاه اجتماعی به عنوان جدی ترین ابزار اعمال فشار و رفتارهای خشونت آمیز یاد کرد؛ به گونه ای که بی سوادی مطلق در میان آوارگان به شدت بالاست و آثار فقر فرهنگی و اجتماعی را به عینه می توان در میان انبوه جمعیتی که با اجبار از سرزمین و خانه خود رانده شده اند، ملاحظه کرد.
وی از حجم و تنوع نیازهای آوارگان بخصوص زنان باردار و کودکان زیر ۵ ساله ای گفت که به شدت با عوارض سوءتغذیه و کمبودهای بهداشتی و درمانی روبرو هستند و در مقابل با نگرانی از فقدان حضور سازمان های بین المللی امداد رسان که در تمام نقاط دنیا همواره حاضرند، افزود: : زنان و کودکان مسلمان میانماری در بدترین شرایط به لحاظ امنیت روانی، جسمانی، غذایی قرار دارند.
مدیر عامل انجمن حامی از جمعیت چند صد هزار نفری زنان، کودکان، سالخوردگان و بیمارانی یاد کرد که بدون هیچ توشه و اندوخته ای خود را به دریا و جنگل های مرزی انداختند تا هر چه زودتر از سرزمین آتش و خون نجات پیدا کنند و در این میان به دلیل طوفان های دریایی و قایق های کهنه و مستعمل، صدها تن جان خود را در میان امواج سهمگین اقیانوس هند از دست دادند و عده ای دیگر نیز با پاهای پیاده در مسیر جنگل های مرزی و با سختی های فراوان خود را به بنگلادش رساندند. مسیری که برای برخی تا ۳ هفته هم به طول انجامیده و در این مدت برای زنده ماندن ناگزیر از شکار پرندگان و خوردن گیاهان جنگلی شده اند.
وی در ادامه با نقل سایر تجاربی که از بحران های انسانی در افغانستان، سومالی و اتیوپی داشت، این حضور حداقلی سازمان های بین المللی و حتی کم رنگ آژانس های سازمان ملل را معنا دار و از جهت اعمال تبعیض برای کمک رسانی به انسان های نیازمند غیرقابل اغماض دانست.
در ادامه این نشست ترانه بنی‌یعقوب که مدتی را در منطقه کوکس بازار گذرانده بود به بالا بودن آمار انواع تجاوزات و تعرضات جنسی نسبت به زنان مسلمان میانمار اشاره کرد و گفت: با توجه به تجارب تاریکی که این زنان از سر گذرانده اند وضعیت روحی بدی دارند و آثار آسیب‌ها و فشارهای روانی را به راحتی می توان در صورت و چشم های این مردم یافت.
وی با بیان مظلومیت مردم روهینگیا گفت: این مردم به قدری تحت انواع خشونت و ظلم بوده‌اند که در سخت ترین شرایط اردوگاهی شاهد کوچک ترین اعتراض و صدایی از آنها نیستیم و حتی شیطنت های طبیعی کودکانه نیز در میان کودکانشان به فراموشی سپرده شده است.
بنی یعقوب شرحی از گفتگوهایش با زنان روهینگیایی که شوهرانشان را در مقابل چشم خود و فرزندانش سلاخی کرده بودند ارائه داد که امروز به کابوسی برای این زنان و فرزندانشان تبدیل شده است .
وی در پایان اشاره کرد: صحبت‌های زیادی با مردم داشته‌ام، با وجود حجم عظیم ظلم و خشونتی که به مردم روهینگیا شده، در صورت بهبود اوضاع تمایل به بازگشت به سرزمین مادری خود دارند.
در خاتمه فاطمه اشرفی به ضرورت یک اقدام موثر برای حمایت انسانی همه جانبه از آوارگان روهینگیایی، به ویژه زنان و کودکان مسلمان نه تنها بر حمایت های امدادی، کمک های غذایی و دارویی بلکه بر ضرورت یک مطالبه گری حقوقی بین المللی به منظور رساندن صدای مظلومیت این مردم به مجامع بین المللی نیاز است تاکید نمود تا برای اعمال فشار به دولت میانمار و توقف هر گونه جنایت سازمان یافته علیه مسلمانان روهینگیایی و اجازه بازگشت آنان به خانه و کاشانه هایشان تلاش بدون وقفه ای را آغاز نمایند.
مردم مسلمان میانمار از ۲۵ سپتامبر مصادف با ۳ مهر و بعد از گذراندن یک دوره سیاه از تخریب خانه و کاشانه، به آتش کشیده شدن مایملک، تحمل ضرب و شتم های جان فرسا، کشتارهای جمعی و تجاوز های گروهی به زنان و شکنجه کودکانشان و به رغم میل قلبی ناگزیر از ترک خانه و سرزمین و عزیمت به مرزهای بنگلادش شدند تا حداقل در امنیت نسبی این کشور جان خود و خانواده شان را از بی رحمی ها و قساوت ارتش میانمار و افراطیون بودایی نجات دهند.
آخرین آمار از جمعیت آوارگان روهینگیایی به قریب ۷۰۰ هزار نفر رسیده و پیش بینی ها تا افزایش این جمعیت به یک میلیون نفر تا پایان سال میلادی جاری است. در حالی که امکانات بسیار کم و محدودی نزدیک به صفر در اختیار این جمعیت انبوه است و هنوز دسترسی به اولیه ترین نیازها همچون آب، غذا، دارو و درمان و مسکن مناسب برایشان یک آرزوی بزرگ است.