سیاست های تأمین مالی زنان کشاورز، نیازمند تغییر مسیر است/ حمایت واقعی از زنان کشاورز، توان صدها میلیون نفر را برای کاهش مؤثر فقر آزاد می کند 

تحلیل های آکسفامنشان می دهد که دولت ها و اهداکنندگان نتوانستند حمایت های کافی و مناسب را برای زنان کشاورز در کشاورزی و سازگاری با تغییرات اقلیمی فراهم کنند. آکسفام تحقیقاتی درباره سرمایه گذاری دولت ها و اهداکنندگان در کشورهای اتیوپی، غنا، نیجریه، پاکستان، فیلیپین و تانزانیا انجام داده و دریافته است که این کشورها کمترین توجه را به تعهداتشان داشته اند و شواهد کمی از منابع و کمک های فنی به زنان کشاورز وجود دارد

تحلیل های آکسفام ۱(Oxfam) نشان می دهد که دولت ها و اهداکنندگان نتوانستند حمایت های کافی و مناسب را برای زنان کشاورز در کشاورزی و سازگاری با تغییرات اقلیمی فراهم کنند. آکسفام تحقیقاتی درباره سرمایه گذاری دولت ها و اهداکنندگان در کشورهای اتیوپی، غنا، نیجریه، پاکستان، فیلیپین و تانزانیا انجام داده و دریافته است که این کشورها کمترین توجه را به تعهداتشان داشته اند و شواهد کمی از منابع و کمک های فنی به زنان کشاورز وجود دارد. منابع به الویت های دیگری به جز خرده مالکان کشاورز داده می شود و اکثریت دولت ها ظرفیت تأمین مالی آنها را ندارند.

نکات برجسته یافته های آکسفام شامل این موارد است:

در حالی که تمامی کشورهای مورد بررسی نتوانستند اطلاعات مربوط به جنسیت را جمع آوری کنند، تحلیل اطلاعات تأیید می کند که هیچ شواهدی مبنی بر دریافت پول از سوی زنان کشاورز وجود ندارد.

فقط اتیوپی به هدف ماپوتو ۲(Maputo)، صرف ۱۰درصد بودجه ملی در بخش کشاورزی، دست یافته است؛ گرچه این هدف در سال ۲۰۰۳ و زمان بیانیه ماپوتو به وجود آمد.

غنا تقریباً نیمی از منابع مالی بین المللی سازگاری با تغییرات اقلیمی را برای حمایت از کشاورزی در سال ۲۰۱۴ سرمایه گذاری کرد، در حالی که وزارت زنان، فقط ۰.۱ درصد از این بودجه دولتی را در سال های ۱۵-۲۰۱۰ دریافت کرد.

نیجریه کمترین سهم (۴.۹ درصد) از کمک های بین المللی در سال های ۲۰۰۷ تا ۲۰۱۵ را برای کشاورزی و توسعه روستایی صرف کرد.

گزارش شده از ۳هزار کشاورز تانزانیایی، حدود ۸۰ درصد خدمات اضافی دریافت نمی کنند.

در فیلیپین، سازمان عمومی کار که مسئولیت توسعه زیرساخت ها را بر عهده دارد، ۸۸ درصد بودجه سال ۲۰۱۷ برای سازگاری با شرایط آب و هوایی را دریافت کرده، در حالی که فقط ۶ درصد آن صرف بخش کشاورزی شده است.

پاکستان در سال ۲۰۱۴، تقریباً ۹۹ درصد منابع مالی سازگاری با تغییرات اقلیمی را به شکل وام و با کمک هزینه هایی به مبلغ ۳.۴ میلیون دلار دریافت کرد.

زنان کشاورز، نقش اساسی در نابودی فقر و ناامنی غذایی و ایجاد مقاومت در برابر تغییرات اقلیمی دارند. مزارع خانوادگی، ۸۰ درصد غذای جهان را تأمین می کند و کشاورزی در مقیاس کوچک نقش برجسته ای در امرار معاش اغلب کشورهای در حال توسعه دارد. زنان کشاورز، به طور میانگین، ۴۳ درصد نیروی کار کشاورزی در کشورهای در حال توسعه و در برخی کشورها عمده این نیروی کاری را تشکیل می دهند. به هرحال، تولیدات آنها ۳۰-۲۰ کمتر از مردان کشاورز است که به علت رویارویی با مشکلاتی در دسترسی به ورودی های کشاورزی و بازارها، کمک های فنی، خدمات اضافی و مالی است. ایجاد برابری در این شکاف، خروجی کشاورزی را افزایش و ۱۷ درصد از میزان سوءتغذیه جهانی را کاهش می دهد. زنان کشاورز با دو لایه ترکیبی از محرومیت -زن و خرده مالک کشاورز بودن- مواجه اند.

صرف کمترین میزان منابع مالی دولتی در بخش کشاورزی و تغییرات اقلیمی به این معناست که در حال حاضر، زنان کشاورز سهم کمی از منابع را دریافت می کنند. دولت ها، سرمایه گذاری های مرتبط با پروژه های زیرساختی، مؤسسات تحقیقاتی، برنامه های ابتکاری بخش خصوصی و مناطق جغرافیایی موفق تر را منحرف می کنند. کاهش تغییرات اقلیمی بر سازگاری با آن اولویت دارد. به طور جداگانه، میزان کمک های بین المللی مطابق با انتظارات نیست. منابع برای الویت های دیگری نظیر زیرساخت ها آماده می شود و در برخی کشورها شفافیت محدودی در هزینه ها وجود دارد و هماهنگی و چالش های عملیاتی در این زمینه ها عادی است.

با وجود صراحت بیان موجود در تعهدات بین المللی، اقدامات کوچکی برای تضمین نیازهای زنان کشاورز از منابع لازم برای بهبود معیشت، مبارزه با ناامنی غذایی و ایجاد مقاومت در جوامع خود در برابر تغییرات اقلیمی انجام شده است. دولت ها، کارهای مؤثری برای حل موانع اجتماعی، فرهنگی، اقتصادی و ساختاری انجام نمی دهند که مانع از دسترسی زنان کشاورز به ورودی های حیاتی کشاورزی می شود. در حقیقت؛ زنان، عمدتاً در برنامه ریزی های دولتی، تأمین منابع مالی، جمع آوری اطلاعات و فرآیندهای نظارتی در تمام سطوح محروم شده اند.

حمایت واقعی از زنان کشاورز، توان بالقوه صدها میلیون نفر برای کاهش مؤثر فقر و گرسنگی را آزاد می کند، در حالی که مقاومت کشورها در برابر تغییرات اقلیمی را نیز ایجاد می کند. برای دستیابی به این هدف:

اختصاص منابع به طور خاص به زنان کشاورز:

به جای این فرض که منابع کم کم به زنان داده شود، تأمین مالی کشاورزی و سازگاری با تغییرات اقلیمی باید در موارد خاصی جهت حمایت از زنان با یکدیگر ادغام شود.

تجزیه اطلاعات به صورت جنسیتی:

باید اطلاعات تجزیه شده بر اساس جنسیت برای برنامه ریزی های کشاورزی و تغییرات اقلیمی و فرآیندهای اجرای آنها جمع آوری شود.

موانع ویژه جنسیتی برداشته شود:

هدف وزارتخانه های کشاورزی باید برداشتن موانع ویژه جنسیتی در محدودیت دسترسی زنان به ورودی های اساسی کشاورزی باشد.

حمایت از مشارکت زنان کشاورز در تصمیم گیری های تأمین مالی داخلی:

گروه ها و انجمن های زنان کشاورز می توانند به منظور بودجه بندی بهتر، برای نظارت بر تأمین منابع مالی آموزش ببینند.

دولت ها باید منابع را برای کشاورزی در مقیاس کوچک تغییر مسیر دهند. این امر شامل:

ایجاد تعادل در حمایت از کشاورزی در مقیاس کوچک و سرمایه گذاری های موجود:

دولت ها باید از سرمایه گذاری انتقاد کنند و حمایت های کافی از کشاورزان کوچک را در مسیر درست تغییر دهند.

هماهنگی تأمین مالی در مناطقی با بالاترین سطح فقر:

هزینه ها باید در مناطقی که کشاورزان کوچک با فقر شدیدی مواجه اند صرف شود، نه اینکه به طور نامتناسبی در مناطق پررونق تر با کشاورزی حاصلخیزتر به کار رود که این روش سبب تشدید نابرابری ها می شود.

شفافیت سازی و مسئولیت پذیری در سیستم های ردیابی مالی:

دولت ها باید سیستم های ردیابی هزینه ها را ایجاد و یا تقویت کنند و این کار را به سازمان هماهنگ کننده واحدی اختصاص دهند تا مرکز شفاف سازی تمامی جریان های مالی وارده به کشور باشد.

بهبود انسجام و کاهش تشریفات اداری:

وزارتخانه ها و دولت های محلی باید به منظور هدایت منابع مالی محدود در دسترس برای کشاورزی در مقیاس کوچک، مسائل جنسیتی، کشاورزی و تغییرات اقلیمی را در تمامی طرح ها و برنامه ریزی هایشان با یکدیگر ادغام کنند.

فراهم کردن منابع برای دولت های محلی:

دولت های محلی نیازمند منابع کافی برای تسهیل مشارکت مؤثر کشاورزان کوچک در تصمیم گیری های مالی اند و باید از حمایت های کافی برای تنظیم خطوط بودجه اختصاص یافته به فرآیندهای مشارکتی برخوردار باشند.

کشورهای توسعه یافته باید در هدف قرار دادن زنان و خرده مالکان کشاورز گام هایی بردارند:

جهت گیری منابع مالی در مناطقی که بیشترین نیاز وجود دارد:

دولت های کشورهای توسعه یافته باید صراحتاً خطوط بودجه تولیدکنندگان کوچک را مشخص کنند و کمک ها را به سمت کشورها و مناطق واقعاً نیازمند هدایت کنند. همچنین، آنان باید منابع مالی بلند مدت برای سازگاری با تغییرات اقلیمی جهت کمک به تنوع معیشت کشاورزان را فراهم کنند.

بهبود گزارش درباره کمک های بین المللی:

کشورهای توسعه یافته باید پروژه های کاملی از اطلاعات و اسناد با نشانه های واضح و داده های پایه آنلاین را تهیه کنند و بر هدف گذاری بودجه در سرمایه گذاری های مرتبط با جنسیت نظارت داشته باشند.

پانوشت:

۱. Oxford Committee for Famine Relief: کنفدراسیون بین المللی سازمان های خیریه مستقل و غیردولتی که هدف آن تمرکز بر مسئله فقر جهانی است.

۲. در دومین جلسه مجمع اتحادیه آفریقا در سال ۲۰۰۳ در شهر ماپوتو، پایتخت موزامبیک، بیانیه "کشاورزی و امنیت غذایی آفریقا" صادر شد.