تیم ملی فوتسال زنان ایران که سال گذشته با شکست ژاپن قهرمان آسیا شد ، امسال هم با شکست ۵-۰ ویتنام به دیدار پایانی مسابقات قهرمانی آسیا رسید. 

موضوع قدرت فوتسال زنان ایران در آسیا خیلی فراتر از ورزش و سیاست است .

فوتسالیستهای تیم ملی زنان ایران بدون پول و شهرت ، با دست و جیب خالی ، فقط به اتکای عشق و انگیزه و توانایی خود با قلبی سرخ ، کارستان می کنند و بر همتایان خود در دیگر کشورها از جمله کره ای و ژاپنی و چینی که با کرور کرور امکانات کار می کنند رقابت و بر آنها سروری می کنند . فوتسالیستهای تیم ملی زنان ایران نه مجازند از تلویزیون دیده شوند ، نه عکسهایشان هر روز و هرشب روی روزنامه ها و خبرگزاریهاست . نه مثل فوتبال و فوتسال مردان از طریق باشگاهها و دلالها و فدراسیون و حامیان و تبلغاتچی های ریز و درشت ، پول و شهرت و امکانات به زندگیشان سرازیز می شود و نه جمعیتی در ورزشگاههای شلوغ برای آنها فریاد می کشد .

آنها ، از مربیان تا بازیکنان ، در کُنجی بی هیاهو ، اراده و قدرت خود را به رخ می کشند . اگر هرکدامشان را در خیابان هم ببینیم نمی شناسیم . بعضی از آنها حتی با خانواده های خود هم برای ورزش جدال و مبارزه دارند .

آنها نماد درخشدۀ زن ایرانی اند که خیلی فراتر از سیاست پیش می رود . از یک سو بی اعتناست به خشک مغزهایی که زن را همچنان جنس دوم می بینند دورش حصارها می خواهند بکشند ؛

از سوی دیگر بی اعتناست به کسانی که در گوشه های آسوده و امن می نشینند و با شلوغ کاریهای مبتذل و سیاست بازانۀ خود حقوق زنان را وسیله شهرت و کاسبی  خود کرده اند و از این راه دنبال نان خوردن خودشانند .

این زنان  ، همانند خیل دیگر زنان ایرانی ، آرام  بی ادعا ، از مسیری ناهموار ارادۀ خود را به نمایش می گذارند و حقوقشان را در عمل پیش می برند .

سر تعظیم فرو آوریم به اینان به عنوان نمادی از اراده و همیّت زن ایرانی .