اقدام عمل و بیانیه پکن که در سال 1995 توسط 189 عضو سازمان ملل اتخاذ شد، زنان و درگیری های مسلحانه را به عنوان یکی از 12 دغدغه اصلی معرفی کرد. بدین ترتیب صریحاً بیان شد که صلح با برابری زنان و مردان و توسعه در ارتباط است...
زنان معمولاً شروع کننده دعوا نیستند اما به شدت از پیامدهای آن آسیب می بینند. درگیری باعث بالا رفتن میزان خشونت می شود و بدین ترتیب زنان به شدت در برابر فقر، از دست دادن مشاغل و از بین رفتن دارایی ها از جمله خانهشان، آسیب پذیر می شوند و ارائه خدمات ضروری سلامت در مورد آنها کاهش پیدا می کند. همان گونه که شاهد هستیم نرخ مرگ و میر مادران در کشورهایی که درگیر مناقشات نظامی هستند و یا کشورهایی که مراحل درگیری را پشت سر گذاشته اند، 5/2 برابر بیشتر از میانگین متوسط است. معمولاً تنها راه نجات، فرار به مکان های امن در داخل کشور و یا آن سوی مرزهاست.
به گزارش پایگاه اطلاع رسانی معاونت امور زنان و خانواده ریاست جمهوری به نقل از سایت نهاد زنان سازمان ملل طبق آمار دفتر پناهندگی سازمان ملل، بر اساس داده های موجود زنان 49 درصد پناهندگان در سراسر جهان را تشکیل می دهند و این مساله عمدتاً در نتیجه درگیری هاست و در این شرایط معمولاً زنان با توجه به نوع جنسیت شان بیشتر از مردان آسیب می بینند.
در سال 2000 میلادی، شورای امنیت سازمان ملل قطعنامه 1325 پیرامون زنان، صلح و امنیت را اتخاذ کرد. طبق این قطعنامه اعلام شد که جنگ به گونه های مختلف بر زنان اثر می گذارد و این تایید کننده این نیاز است که باید نقش زنان در تصمیم گیری ها پررنگ تر شود به ویژه تصمیماتی که مربوط به جلوگیری از درگیری ها و ارائه راه حل است. پیشرفت هایی صورت گرفته است، در سال 2013 بیش از نیمی از تمامی توافق های صلح امضا شده به زنان، صلح و امنیت اشاره داشتند. اما سرعت این تغییر بسیار کند است. از سال 1992 تا 2011، زنان کمتر از 4 درصد امضاکنندگان توافق نامه های صلح و کمتر از 10 درصد مذاکره کنندگان بر سر میزهای صلح را شامل شده اند.
اقدام عمل و بیانیه پکن که در سال 1995 توسط 189 عضو سازمان ملل اتخاذ شد، زنان و درگیری های مسلحانه را به عنوان یکی از 12 دغدغه اصلی معرفی کرد. بدین ترتیب صریحاً بیان شد که صلح با برابری زنان و مردان و توسعه در ارتباط است.
در اقدام عمل پکن به یک سری اقدامات برای پیشبرد صلح و برابری از طریق کاهش هزینه های نظامی و کنترل دسترسی به سلاح های موجود اشاره شده است. طبق این بیانیه، زنان باید در تصمیم گیری های مربوط به حل اختلافات شرکت کنند و به عنوان محرکان قدرتمند جنبش های صلح به رسمیت شناخته شوند. همچنین بر این تاکید شده است که آنهایی که از درگیری ها فرار کرده اند باید در تمامی ابعاد برنامه شرکت کنند تا به آنها کمک شود خود را بازیابی کنند و زندگی شان را از نو بسازند. از زمان تصویب این بیانیه شاهد درگیری های گسترده ای در برخی نقاط جهان بوده ایم که این مسائل توسعه و پیشرفت زنان را چند دهه به عقب انداخته است. هنوز بسیاری از تعهدات پکن عملی نشده است اگرچه ضرورت نیاز به آنها شدیداً حس می شود.